Het oppervlak van het meer is een spiegel voor de lucht en weerspiegelt zowel de schittering van de zon als de sombere diepten van de wolken. Het is een canvas waarop mijn herinneringen zijn geschilderd; elke rimpeling is een penseelstreek, elke weerspiegeling is een herinnering aan degenen van wie ik heb gehouden en die ik heb verloren.

Ik zie hun gezichten in de zachte golven, hun glimlach geëtst in het dansende zonlicht. Ik hoor hun stemmen in het ruisen van het riet, hun gelach gedragen door de wind. En ik voel hun aanwezigheid in de warmte van de zon op mijn huid, hun liefde een geruststellende omhelzing.

De stilte van het meer is geen leegte, maar een toevluchtsoord, een plek waar ik kan communiceren met mijn herinneringen en troost kan vinden in hun blijvende aanwezigheid. Het is hier, te midden van de rust van de natuur, dat ik de kracht vind om de toekomst onder ogen te zien, wetende dat de liefde die ik heb gedeeld voor altijd een deel van mij zal blijven.

De stilte van het meer herinnert aan de kwetsbaarheid van het leven, aan de vergankelijkheid van de tijd en aan de kostbaarheid van liefde. Maar het is ook een bewijs van de blijvende kracht van de herinnering aan de liefde die voortleeft, lang nadat degenen die we koesteren heen gegaan zijn.